Historia soczewek

Historię soczewek kontaktowych możemy prześledzić cofając się aż do XVI wieku (1585), kiedy to pewien geniusz renesansu zaczął rozważać możliwość korygowania wad wzroku bezpośrednio na powierzchni oka. Od tego czasu, rozpoczęto próby konstruowania soczewek kontaktowych a tworzywo i kształt soczewek ulegały wielu zmianom. Współczesne soczewki kontaktowe stały się najlepszym rozwiązaniem dla wszystkich tych, którzy mają problemy ze wzrokiem.

W latach 30, amerykański optometrysta William Feinbloom zastosował najnowsze osiągnięcie w dziedzinie polimerów (PMMA: polimetakrylan metylu) do skonstruowania pierwszej twardej, wykonanej z tworzywa nieorganicznego, soczewki kontaktowej. Feinbloom, posługując się miękką, podobną do wosku, szybko twardniejącą substancją, wykonał odlew gałki ocznej pacjenta. Na podstawie odlewu produkował formę na której wytłaczał soczewkę. Chociaż soczewki produkowane w ten sposób były lżejsze i mniej kruche niż szklane to nadal niestety przykrywały całą przednią powierzchnię oka.

W 1963 r, w Pradze, Otto Wichterle i Lim opatentowali pod nazwą „hydrożel” (HEMA - polimetakrylan 2-hydroksyetylowy) polimer, który umożliwił wyprodukowanie wygodnych do noszenia, miękkich, gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych. Ich sprzedaż rozpoczęła się w 1971 r. Pierwsze miękkie soczewki kontaktowe przeznaczone były do dziennego noszenia przez okres 12-24 miesięcy. Takie miękkie soczewki, chociaż wykonane z innych tworzyw i innymi metodami, są dziś używane przez 85% pacjentów noszących soczewki kontaktowe na świecie.

Pierwsze na świecie soczewki systematycznej wymiany wprowadziła firma Johnson&Johnson. Zostały skonstruowane tak, aby zapewnić komfort i wygodę konwencjonalnych miękkich soczewek kontaktowych i jednocześnie zwiększyć bezpieczeństwo ich noszenia przez skrócenie używania jednej pary soczewek.