Twarde nieorganiczne soczewki kontaktowe, które przykrywały tylko powierzchnię rogówki wprowadzono w latach 40 i wkrótce stały się dostępne na dużą skalę. Po raz pierwszy w historii, pacjenci mający problemy ze wzrokiem mieli do dyspozycji alternatywę inną niż okulary.
Innowacyjna konstrukcja: soczewka rogówkowa
W roku 1948, Kevin Tuohy zaprojektował nowy typ soczewki kontaktowej, dużo mniejszej od soczewki twardówkowej (11-13 mm), która była pierwszym z produktów nowej generacji twardych soczewek kontaktowych. Następnie konstrukcja soczewki rogówkowej ulepszona została przez anglika o nazwisku Dickinson, którego, opatentowane w 1954 r, „mikrosoczewki” były mniejsze niż poprzedni model (9.5 mm) i zapewniały większy komfort.
Sztywne soczewki kontaktowe, dostępne również obecnie, wytwarzane są z gazoprzepuszczalnego, nietoksycznego i wytrzymałego tworzywa. Produkowane są na zamówienia indywidualne, które poprzedzone są wykonaniem pomiarów topograficznych gałki ocznej. Soczewki gazoprzepuszczalne po założeniu na oko pokrywają tylko centralną część rogówki nie przykrywając pozostałej część gałki ocznej.
Pomimo, że sztywne soczewki kontaktowe zapewniają prawidłowe widzenie i są stosunkowo proste w użyciu, powodują dyskomfort podczas początkowego okresu noszenia a niektórzy pacjenci nigdy nie są wstanie przyzwyczaić się do ich noszenia. Kurz i brud, dostając się pod powierzchnię soczewki, mogą spowodować otarcia rogówki. Noszenie soczewek sztywnych wymaga długiego okresu adaptacji oka do soczewki co zniechęca wielu pacjentów do ich noszenia. W dzisiejszych czasach, sztywne soczewki kontaktowe stanowią niewielki procent rynku soczewek kontaktowych.
źródło: www.soczewkikontaktowe.pl
poleca:
Studentnews.pl